bok tower experience

"Ik ga hier niet weg voordat ik krokodillen en slangen heb gezien", dat was mijn motto. Ik heb er even op moeten wachten - vanwege de koudegolf die hier over trok -, maar enkele dagen geleden was het dan toch zo ver: ik zag mijn eerste slang in de tuinen. Het was op een plaats waar ik het niet zou verwachten: gewoon op de stoep voor de ingang van de kantoren. Het was een black racer; een zwart slangetje. Euforie alom en ik helemaal in de war: moet ik nu kijken of mijn gsm pakken en een foto nemen? Of allebei? En floep, weg was het beestje. Geen foto dus. Hij heeft niet voor niets de naam racer gekregen... Nog binnen hetzelfde uur beloonde moeder natuur mijn geduld met een tweede slangetje. Een waterslang die lag te zonnen naast de toren. Die liet zich wel geduldig fotograferen; meer nog twee uur later lag hij nog op dezelfde plaats te poseren, weliswaar in een andere houding, want ook slangen houden niet van doorlig-wonden... Nu had ik de smaak te pakken natuurlijk, want

Mijnheer Bok wist een kleine honderd jaar geleden heel goed wat hij wilde: een klein paradijsje creëren met daarin een bijzonder muziekinstrument. Alleen het beste was goed genoeg. En hij besefte ook maar al te goed dat een tuin een degelijke opgeleide tuinman nodig heeft en dat de grootste en mooiste beiaard ter wereld ook de beste beiaardier nodig heeft. Dus snoepte hij de beiaardier Anton Brees handig weg bij Rockefeller (die jaloers was op het grote klokkenspel van Bok en daarom een nog groter klokkenspel had laten maken voor de Riverside Church in New York... Mannen en hun klokkenspel!) De algemeen directeur van de Gardens is nog steeds de mening van M. Bok toegedaan, getuige het bericht dat enkele jaren geleden werd verspreid in de beiaard-comunity dat de Bok Gardens op zoek waren naar een nieuwe -de beste- beiaardier. Die hebben ze in de bakermat van de beiaard gevonden bij iemand die beide Lage Landen in zich draagt: hij komt van België en heet 'D hollander. Zijn voornaam

Beiaardmuziek is hier in de Bok Tower Gardens een serieuze zaak! De Gardens zijn elke dag van het jaar open en in het seizoen van half oktober tot half mei wordt er twee keer per dag gespeeld. Voor elk concert zijn er programma's en op een scherm is te zien hoe de beiaardier speelt. Je kan dus kiezen of je rondwandelt of bij het scherm gaat zitten... Na afloop van het concert dat een half uur duurt, kan je de beiaardier ontmoeten aan de voet van de toren. Die wordt daar elke keer als een popster ontvangen, met handtekeningen uitdelen, samen op de foto gaan en ook wel altijd dezelfde vragen beantwoorden... In de toren heeft de beiaardier een kantoor ter beschikking waar hij kan werken, studeren, componeren. Alle randvoorwaarden zijn meer dan prima in orde: Steinway-piano, oefenklavier, salon, opname-apparatuur... Hij werkt hier overigens niet alleen. In de toren is een torenwachter actief, die zorgt dat alles in goede staat blijft en daarnaast is er nog Jaime, de archivaresse/bi

De Amerikaan denk big, doet big en is big. In Amerika is alles een maat groter dan bij ons. Dat had ik al eens gezegd, maar het blijft me opvallen. Grote auto's, uitgestrekte domeinen, brede straten... Een groot huis voor wie het kan betalen. En wie het niet kan betalen, is tevreden met een heel klein optrekje, maar dan staat er toch een grote pick-up voor de deur. Maar ook de doorsnee Amerikaan is omvangrijk. De Amerikaan heeft een lijf, dat expansiedrang in alle richtingen uitstraalt, behalve naar boven. Overgewicht is hier precies de maatschappelijke norm. McDonalds is dan ook zo goedkoop, dat het lijkt alsof de overheid subsidies aan de hamburgerketen verstrekt om er toch maar voor te zorgen dat de gemiddelde Amerikaan aan zijn gewicht komt. "burgers voor burgers" zou het American Food Program kunnen heten. ;-) Vreemd is wel dat een velletje toiletpapier kleiner is dan in Europa! Je zou verwachten dat ze hier behangpapierrollen op het kleinste kamertje hebben ge

Gisteren heb ik om de een of andere reden mijn vuilbakje verplaatst. Daar achter zat een vies beest verstopt, dat me met een zwaar dilemma heeft opgezadeld. Het was een kever, denk ik, 5 centimeter lang, 1 cm breed, uiteraard met zes poten, schildje op zijn rug en van voor een antenne die nog eens 5 cm uitstak. Aaibaarheid? Onder nul. Wat moet ik daar nou mee? De gedachte dat die 's nachts bij me in bed zou kruipen, stimuleert de goede nachtrust niet bepaald. Dus zal ik mijn voet er maar op planten. Maar dat is dan ook weer jammer voor hem. Misschien was hij hier wel eerder dan mij en hij heeft meer recht om hier te zijn dan ik. Ik wil me niet gedragen zoals de Amerikanen destijds tegenover de indianen! Hij heeft ook recht op leven, toch? En daarbij: geraak ik wel door dat schild heen? Dat ziet er best stevig uit. Hij blijkt ook snel te zijn, want als ik hem een beetje plaag met mijn voet, schiet hij plots weg. Ik besluit om hem te laten leven en noem hem Harry, waardoor hij mind

Laten we nog maar eens terugkomen op de vraag: "Waar zit die Jan nu?" Wel, boven op een bergske dus, maar omdat de berg niet hoog genoeg besloot mijnheer Bok in de jaren 20 van de vorige eeuw om er nog een toren van 60 meter boven op te zetten. Dat was aan het einde van zijn leven geweest, als wist hij dat zelf nog niet toen hij aan de bouw begon. Eduard Bok was van oorsprong een Nederlander, maar verhuisde op 6-jarige leeftijd met zijn ouders naar New York. Daar leefden ze als arme luizen. Als jonge knaap begon hij brieven te schrijven naar bekende mensen die de Amerikaanse droom hadden waar gemaakt en hij kreeg nog antwoorden ook, van o.a. Henry Ford. Hij haalde er inspiratie uit en ondernemen zat blijkbaar in zijn bloed, want tegen zijn pensioen aan heeft hij een groot fortuin opgebouwd. Tussen briefjes schrijven en pensionering zat een leven van werken, trouwen, kindjes krijgen, schrijven en een uitgeverij uitbouwen. Hij gaf 'Ladies Home Journal' uit, de Flair

Nog eens een poging om te antwoorden op de vraag: "Waar ben ik nu toch terecht gekomen?" Wel ik zit hier boven op een van de hoogste bergen van Florida, de Iron Mountain (90 meter hoog), in een stadje dat Lake Wales heet. Bergen hebben ze hier sowieso niet veel en dan nog is berg een groot woord, maar goed: in Achel hebben ze ook een molshoop, die ze Witte Berg noemen. Aan de voet van deze berg is een meer, Mountain Lake, en dat is ingepalmd door een handvol rijke lui. Ik ben daar gisteren gaan joggen. Nou, de villawijk van Neerpelt komt me ineens voor als een sloppenwijk. Hier zie je geen hekken rond de villa's, geen dreigend blaffende honden als je voorbij loopt. Hier hebben ze een hek rond de hele wijk en aan de inkom staat een security-agent. Het hele domein is een groot goed onderhouden park. Hier en daar staan de villa's, de ene al wat groter dan de andere, dat is dan weer wel zoals in Neerpelt. Gelukkig hebben ze ook aan een golfbaan gedacht, want wat moet

Ik weet even niet waar te beginnen. Het is nu donderdagavond op een tijdstip dat heel België ligt te snurken. Dag vier dus en ik was begonnen aan dag één, maar was nog niet ver geraakt... Hoe moet ik nu verder? Ik zal me opnieuw beperken tot de vraag: waar ben ik terecht gekomen? Op dit moment zit ik boven in de toren en geniet van het uitzicht op een Steinway-piano, waarachter Nino Rota het bekende Godfather-deuntje moet hebben bedacht en waarop ook Samuel Barber vroege composities heeft uitgeprobeerd. Het is een hele eer om hier te mogen zijn. Dat had ik de eerste dag nog niet zo meteen door... Ik loop zo veel torens in en uit... Maar hier kom je dus niet zo maar in! Er worden een aantal keer per jaar rondleidingen gegeven voor een beperkt groepje van mensen die ofwel een substantieel bedrag hebben gesponsord ofwel een aantal dagen vrijwilligerswerk in de Gardens hebben gepresteerd. En ik? Ik kom hier voor de allereerste keer toe en mag meteen naar boven en vind dat de normaalste

Waar ben ik nu toch terecht gekomen? ... In de beiaardhemel? Kan iemand me even komen knijpen om te zien of ik nog leef? Dit lijkt wel de laatste rustplaats voor brave beiaardiers die zonder zonde hebben geleefd en nooit een foute noot hebben gespeeld. Overweldigend was het al van bij de eerste stappen die ik hier zette. De dag begon wel met een drupje regen, maar daarna trok de hemel zodanig open, dat ik God daar boven heb zien knipogen, geloof ik. Zou het toeval zijn dat mijn eerste dag hier valt op de 89ste verjaardag van de laatste dag van de man, Eduard Bok, die dit alles heeft gerealiseerd? Die ligt hier begraven net onder de toren... We begonnen de dag in Pinewood Estate, het huis van de familie Buck (nee, niet Bok) en nu ook een paar weken mijn stekje. Normaal is het open voor publiek, maar niet vandaag: de kerstversiering wordt opgeruimd. Maar wat een huis! Vanuit elk raam kijk je uit op een andere tuin; in een kamer staat een prachtige Steinwayvleugel van het begin van de

De eerste nacht zit erop. Ik ben ingeslapen op mijn linkerzij met in mijn rechteroor het geluid van krekels en opgestaan op mijn rechterzij met fluitende vogeltjes in mijn linkeroor. Hoe heerlijk is het om nog even te kunnen blijven liggen en dan om negen uur opnieuw wakker gemaakt te worden door een beiaard in beide oren! Ik ben wel een paar keer wakker geworden. Een keer van een auto (wat doet die hier?), dan van een beregeningsinstallatie (het heeft even geduurd voordat ik doorhad wat het geluid was) en dan van de tuinmannen die om zeven uur al aan het werk zijn. Maar het voelt goed om hier wakker te worden. Ik ben vertrokken in België met een koude, droge noordoostenwind die iedereen opjaagt; hier hangt een rustige zwoele lucht. Het doet me aan die keer denken dat we in Lissabon in de toren sliepen, dat was precies dezelfde lucht. De vliegreis viel wel mee. Je weet dat er een einde aan komt, dus relativeer je de lange reistijd. Ik zat aan het raampje ergens rechts van achter in