Dag één: beiaardhemel?
Waar ben ik nu toch terecht gekomen? ... In de beiaardhemel? Kan iemand me even komen knijpen om te zien of ik nog leef? Dit lijkt wel de laatste rustplaats voor brave beiaardiers die zonder zonde hebben geleefd en nooit een foute noot hebben gespeeld.
Overweldigend was het al van bij de eerste stappen die ik hier zette. De dag begon wel met een drupje regen, maar daarna trok de hemel zodanig open, dat ik God daar boven heb zien knipogen, geloof ik. Zou het toeval zijn dat mijn eerste dag hier valt op de 89ste verjaardag van de laatste dag van de man, Eduard Bok, die dit alles heeft gerealiseerd? Die ligt hier begraven net onder de toren...
We begonnen de dag in Pinewood Estate, het huis van de familie Buck (nee, niet Bok) en nu ook een paar weken mijn stekje. Normaal is het open voor publiek, maar niet vandaag: de kerstversiering wordt opgeruimd. Maar wat een huis! Vanuit elk raam kijk je uit op een andere tuin; in een kamer staat een prachtige Steinwayvleugel van het begin van de vorige eeuw; elke deur is van ander houtsnijwerk voorzien; de vloeren zijn prachtig... Net als je begint te denken: "wat voor een leven is dat hier geweest?" zegt Jaime, de sympathieke archivaresse van het domein, die mij hier de eerste dagen opvangt: "Can you imagine that this house is only for six weeks in winter?" De familie Buck kwam hier maar om de koude in Philadelphia te ontvluchten...
Dan de prachtige tuin in en zo naar de toren. De zon staat nog niet zoals het moet zijn. Grappig is dat tijdens de voormiddag iedereen zich verontschuldigt voor het slechte weer. Slecht weer?! Hoe moet ik dat aan mijn achterban in regenland België gaan uitleggen? De schaarse regendruppeltjes vielen voor dag en douw met dikke tegenzin uit de lucht en zouden "dank je wel" hebben gezegd als je ze in je handen had opgevangen.
Ik merk dat ik nu al te veel wil vertellen en ik zit hier maar te schrijven, terwijl ik zou moeten spelen op die beiaard, want straks mag ik een eerste concert spelen. De rest volgt dus nog...
Overweldigend was het al van bij de eerste stappen die ik hier zette. De dag begon wel met een drupje regen, maar daarna trok de hemel zodanig open, dat ik God daar boven heb zien knipogen, geloof ik. Zou het toeval zijn dat mijn eerste dag hier valt op de 89ste verjaardag van de laatste dag van de man, Eduard Bok, die dit alles heeft gerealiseerd? Die ligt hier begraven net onder de toren...
We begonnen de dag in Pinewood Estate, het huis van de familie Buck (nee, niet Bok) en nu ook een paar weken mijn stekje. Normaal is het open voor publiek, maar niet vandaag: de kerstversiering wordt opgeruimd. Maar wat een huis! Vanuit elk raam kijk je uit op een andere tuin; in een kamer staat een prachtige Steinwayvleugel van het begin van de vorige eeuw; elke deur is van ander houtsnijwerk voorzien; de vloeren zijn prachtig... Net als je begint te denken: "wat voor een leven is dat hier geweest?" zegt Jaime, de sympathieke archivaresse van het domein, die mij hier de eerste dagen opvangt: "Can you imagine that this house is only for six weeks in winter?" De familie Buck kwam hier maar om de koude in Philadelphia te ontvluchten...
Dan de prachtige tuin in en zo naar de toren. De zon staat nog niet zoals het moet zijn. Grappig is dat tijdens de voormiddag iedereen zich verontschuldigt voor het slechte weer. Slecht weer?! Hoe moet ik dat aan mijn achterban in regenland België gaan uitleggen? De schaarse regendruppeltjes vielen voor dag en douw met dikke tegenzin uit de lucht en zouden "dank je wel" hebben gezegd als je ze in je handen had opgevangen.
Ik merk dat ik nu al te veel wil vertellen en ik zit hier maar te schrijven, terwijl ik zou moeten spelen op die beiaard, want straks mag ik een eerste concert spelen. De rest volgt dus nog...
Reacties
Een reactie posten