Meet and greet met Harry
Gisteren heb ik om de een of andere reden mijn vuilbakje verplaatst. Daar achter zat een vies beest verstopt, dat me met een zwaar dilemma heeft opgezadeld. Het was een kever, denk ik, 5 centimeter lang, 1 cm breed, uiteraard met zes poten, schildje op zijn rug en van voor een antenne die nog eens 5 cm uitstak. Aaibaarheid? Onder nul.
Wat moet ik daar nou mee? De gedachte dat die 's nachts bij me in bed zou kruipen, stimuleert de goede nachtrust niet bepaald. Dus zal ik mijn voet er maar op planten. Maar dat is dan ook weer jammer voor hem. Misschien was hij hier wel eerder dan mij en hij heeft meer recht om hier te zijn dan ik. Ik wil me niet gedragen zoals de Amerikanen destijds tegenover de indianen! Hij heeft ook recht op leven, toch? En daarbij: geraak ik wel door dat schild heen? Dat ziet er best stevig uit. Hij blijkt ook snel te zijn, want als ik hem een beetje plaag met mijn voet, schiet hij plots weg. Ik besluit om hem te laten leven en noem hem Harry, waardoor hij minder eng lijkt en zelfs iets aimabels over zich krijgt. Laat hem daar maar in zijn hoekje zitten; dadelijk kruipt hij weer achter de vuilbak in en dan is hij blij en ik ook.
Maar net voordat ik ga slapen, zie ik Harry voor de deur zitten. Toch blijf ik bij mijn besluit: Harry mag zich hier vrij rond bewegen; Harry is mijn vriend! Maar nog even later merk ik dat hij heeft geprobeerd om de trap af te gaan. Dat is niet zo goed gelukt, want hij ligt op de tweede trede op zijn rugje. Goed dat hij zo'n schild heeft, maar eens op zijn rug, geraakt hij niet meer recht. Ik geef hem een duwtje, maar hij rolt zich weer op zijn rug. Goed Harry, jij je zin... Ik ga slapen.
De andere ochtend ligt hij daar nog steeds. Harry blijft me opzadelen met keuzes op leven en dood. Ik besluit om hem zijn vrijheid te geven en duw hem met mijn voet de trap verder af. Onze vriendschap gaat nog niet zo ver dat ik hem met de hand buiten draag. Veel leven zit er precies al niet meer in. Ik leg hem buiten voor de deur op zijn pootjes, zodat hij de wereld verder kan verkennen. Oei, hij trekt met een pootje. Ik heb hem zijn vrijheid gegeven maar ook een gebroken poot bezorgd.
Als ik 's avonds terugkom, heeft hij niet precies niet zo veel van de wereld gezien. Hij ligt nog op dezelfde plaats, poten omhoog. Wie heeft hier nu voor gekozen?
Wat moet ik daar nou mee? De gedachte dat die 's nachts bij me in bed zou kruipen, stimuleert de goede nachtrust niet bepaald. Dus zal ik mijn voet er maar op planten. Maar dat is dan ook weer jammer voor hem. Misschien was hij hier wel eerder dan mij en hij heeft meer recht om hier te zijn dan ik. Ik wil me niet gedragen zoals de Amerikanen destijds tegenover de indianen! Hij heeft ook recht op leven, toch? En daarbij: geraak ik wel door dat schild heen? Dat ziet er best stevig uit. Hij blijkt ook snel te zijn, want als ik hem een beetje plaag met mijn voet, schiet hij plots weg. Ik besluit om hem te laten leven en noem hem Harry, waardoor hij minder eng lijkt en zelfs iets aimabels over zich krijgt. Laat hem daar maar in zijn hoekje zitten; dadelijk kruipt hij weer achter de vuilbak in en dan is hij blij en ik ook.
Maar net voordat ik ga slapen, zie ik Harry voor de deur zitten. Toch blijf ik bij mijn besluit: Harry mag zich hier vrij rond bewegen; Harry is mijn vriend! Maar nog even later merk ik dat hij heeft geprobeerd om de trap af te gaan. Dat is niet zo goed gelukt, want hij ligt op de tweede trede op zijn rugje. Goed dat hij zo'n schild heeft, maar eens op zijn rug, geraakt hij niet meer recht. Ik geef hem een duwtje, maar hij rolt zich weer op zijn rug. Goed Harry, jij je zin... Ik ga slapen.
De andere ochtend ligt hij daar nog steeds. Harry blijft me opzadelen met keuzes op leven en dood. Ik besluit om hem zijn vrijheid te geven en duw hem met mijn voet de trap verder af. Onze vriendschap gaat nog niet zo ver dat ik hem met de hand buiten draag. Veel leven zit er precies al niet meer in. Ik leg hem buiten voor de deur op zijn pootjes, zodat hij de wereld verder kan verkennen. Oei, hij trekt met een pootje. Ik heb hem zijn vrijheid gegeven maar ook een gebroken poot bezorgd.
Als ik 's avonds terugkom, heeft hij niet precies niet zo veel van de wereld gezien. Hij ligt nog op dezelfde plaats, poten omhoog. Wie heeft hier nu voor gekozen?
Reacties
Een reactie posten